BAB-BAB SEPELE BISA MUJUDAKE TULADHANING URIP
(kapacak uga ing FB https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2077460819199711&id=1684548218490975
Ana sawijining anak rumangsa jengkel lan ora betah manggon ing omah. Dheweke ngrasakake dene bapake bener-bener cariwis (criwis) banget sarwa paring pitutur bab sepele lan ngluputake kaya ta...
"Le, yen ninggalake kamar AC ora kok pateni lan lampu kencar-kencar!"
"Yen weruh TV tetep urip ora ana sing nonton ... ayo enggal dipateni tv-ne!"
"Mlebu-metu omah lawang tutupen sing bener!"
"Kenapa karo adhimu ora tau ngalah, ayo gentenan aja dolanan dhewe!"
Bocah mau rumangsa ora seneng saben-saben diluputake, diseneni terus ora tau ana benere hamung prekara-prekara sepele kaya iku mau.
Sawijining wektu nganti tumekaning diwasa sang anak mau diundang 'wawancara' anggone olehe nglamar gawean.
Jroning batin :"Mengko yen aku wus oleh gawean iki, aku duwe pengasilan dhewe lan bisa urip dhewe ninggalake omah ora ana sing nyeneni kaya bapak", ngono batin atine.
Nalika tekan ing panggonan wawancara sing jembar pekarangane dheweke nyipati ing kono sepi ora ana sing jaga. Lawange pager menga lan weruh sodhokan kuncine lawang nongol bisa marakake kecanthol yen liwat kono. Dheweke njur benakake sodhokan mau lan minepake lawange nuli mlaku mlebu.
Ing saurute dalan 'setapak' meruhi ana toler banyu kleweran ing tengah dalan bisa-bisa nyrimpet sikil, uga banyune mbleber seka 'kran' sing durung ditutup. Banjur dheweke benakake kanthi nyingkirake toler mau lan mateni krane sarta bacutake mlangkah tumuju bangunan kantor.
Sawuse mlebu ing kantor clingukan ora mrangguli pawongan among tamu nanging weruh ana tulisan mratelake yen wawancara ana ing loteng loro.
Enggal-enggal dheweke mlaku munggah, arep njangkah mlebu ruangan ana kesed "Welcome" sing kuwalik lan dheweke enggal benerake.
Sawuse lungguh ngenteni giliran wawancara bocah mau weruh ana tepas angin ing larikan kursi buri sing isih kosong nuli enggal dipateni.
Tumekane giliran diundang mlebu kamar wawancara njur masrahake lembar lamaran gawean mring bos sing mawancara.
si Bos :"Kapan sliramu saguh miwiti nyambut gawe?", ngono ujare si bos.
Si bocah iku mikir :"Lho apa iki sawijining jiret kok ujug2 ditawani kapan saguh wiwit mlebu".
"Apa sing kok pikirake? aku ora takon kaya mengkene marang para panglamar liyane", ngendikane sang bos. "Yen mung pitakon bae aku ora bisa oleh gambaran prilaku lan tanggung jawabe calon pakarti sing dibutuhake. Sabenere pangujiku nalika para calon liwat CCTV wiwit mlebu pekarangan nganti tumekane kamar iki. Ora ana para calon sing benakake sodhokan kunci, toler banyu lan kran, kesed sing kuwalik lan mateni tepas angin sing ora diprelokake, kejaba ya mung sliramu dhewe. Mula aku nemtokake yen sliramu sing bisa dak tampa", ngendikane sang bos.
Dheg.., sanalika si bocah ora bisa ngomong apa-apa. Seprana-seprene dheweke tansah rumangsa jengkel nampa pitutur-pituture bapake malah rumangsa diluputake lan didukani bae.
Saiki dheweke lagi ngrumangsani yen kabeh mau ndadekake katampa ing gawean iki. Sanalika rasa jengkel lan kesel marang bapake sirna, suwalike dadi rasa keduwung lan enggal-enggal kepengin nyuwun
pangapura lan sungkem marang bapake.
Sumangga para sadulur kapendhet piyambak tuladhanipun kanthi pangajap mugi Gusti amberkahi ... Aminn!
JM, parak esuk 150418
dening eNPe
Ana sawijining anak rumangsa jengkel lan ora betah manggon ing omah. Dheweke ngrasakake dene bapake bener-bener cariwis (criwis) banget sarwa paring pitutur bab sepele lan ngluputake kaya ta...
"Le, yen ninggalake kamar AC ora kok pateni lan lampu kencar-kencar!"
"Yen weruh TV tetep urip ora ana sing nonton ... ayo enggal dipateni tv-ne!"
"Mlebu-metu omah lawang tutupen sing bener!"
"Kenapa karo adhimu ora tau ngalah, ayo gentenan aja dolanan dhewe!"
Bocah mau rumangsa ora seneng saben-saben diluputake, diseneni terus ora tau ana benere hamung prekara-prekara sepele kaya iku mau.
Sawijining wektu nganti tumekaning diwasa sang anak mau diundang 'wawancara' anggone olehe nglamar gawean.
Jroning batin :"Mengko yen aku wus oleh gawean iki, aku duwe pengasilan dhewe lan bisa urip dhewe ninggalake omah ora ana sing nyeneni kaya bapak", ngono batin atine.
Nalika tekan ing panggonan wawancara sing jembar pekarangane dheweke nyipati ing kono sepi ora ana sing jaga. Lawange pager menga lan weruh sodhokan kuncine lawang nongol bisa marakake kecanthol yen liwat kono. Dheweke njur benakake sodhokan mau lan minepake lawange nuli mlaku mlebu.
Ing saurute dalan 'setapak' meruhi ana toler banyu kleweran ing tengah dalan bisa-bisa nyrimpet sikil, uga banyune mbleber seka 'kran' sing durung ditutup. Banjur dheweke benakake kanthi nyingkirake toler mau lan mateni krane sarta bacutake mlangkah tumuju bangunan kantor.
Sawuse mlebu ing kantor clingukan ora mrangguli pawongan among tamu nanging weruh ana tulisan mratelake yen wawancara ana ing loteng loro.
Enggal-enggal dheweke mlaku munggah, arep njangkah mlebu ruangan ana kesed "Welcome" sing kuwalik lan dheweke enggal benerake.
Sawuse lungguh ngenteni giliran wawancara bocah mau weruh ana tepas angin ing larikan kursi buri sing isih kosong nuli enggal dipateni.
Tumekane giliran diundang mlebu kamar wawancara njur masrahake lembar lamaran gawean mring bos sing mawancara.
si Bos :"Kapan sliramu saguh miwiti nyambut gawe?", ngono ujare si bos.
Si bocah iku mikir :"Lho apa iki sawijining jiret kok ujug2 ditawani kapan saguh wiwit mlebu".
"Apa sing kok pikirake? aku ora takon kaya mengkene marang para panglamar liyane", ngendikane sang bos. "Yen mung pitakon bae aku ora bisa oleh gambaran prilaku lan tanggung jawabe calon pakarti sing dibutuhake. Sabenere pangujiku nalika para calon liwat CCTV wiwit mlebu pekarangan nganti tumekane kamar iki. Ora ana para calon sing benakake sodhokan kunci, toler banyu lan kran, kesed sing kuwalik lan mateni tepas angin sing ora diprelokake, kejaba ya mung sliramu dhewe. Mula aku nemtokake yen sliramu sing bisa dak tampa", ngendikane sang bos.
Dheg.., sanalika si bocah ora bisa ngomong apa-apa. Seprana-seprene dheweke tansah rumangsa jengkel nampa pitutur-pituture bapake malah rumangsa diluputake lan didukani bae.
Saiki dheweke lagi ngrumangsani yen kabeh mau ndadekake katampa ing gawean iki. Sanalika rasa jengkel lan kesel marang bapake sirna, suwalike dadi rasa keduwung lan enggal-enggal kepengin nyuwun
pangapura lan sungkem marang bapake.
Sumangga para sadulur kapendhet piyambak tuladhanipun kanthi pangajap mugi Gusti amberkahi ... Aminn!
JM, parak esuk 150418
dening eNPe
(kapendhet lan karingkes saking kintunan ing grup WA ):
Seorang remaja bosan tinggal di rumah, karena ayah ibunya selalu ‘ngomel’, ia tak suka bila ayahnya mengomelinya untuk hal-hal kecil.
"Nak ! Kalau keluar kamar matikan kipas anginnya."
“Matikan TV, jangan biarkan hidup tapi tak ada yang menonton !"
“Simpan pena yang jatuh ke kolong meja di tempatnya !”
*Tiap hari dia harus taat* pada hal-hal ini sejak kecil, saat bersama keluarga di rumah.
Maka tibalah hari ini, saat dia menerima panggilan untuk wawancara kerja.
Dalam hati dia berkata : "Begitu mendapat pekerjaan, saya akan sewa rumah sendiri.
Tak akan ada lagi omelan ibu ayah," begitu pikirnya.
Ketika hendak pergi untuk wawancara, ayahnya berpesan :
“Nak ! Jawablah pertanyaan yang diajukan tanpa ragu-ragu.
Bahkan jika engkau tidak tahu jawabannya, katakan sejujurnya dengan percaya diri”.
Ayahnya memberinya uang lebih banyak dari ongkos yang dibutuhkan untuk menghadiri wawancara.
Setiba di pusat wawancara, diperhatikannya bahwa tidak ada penjaga keamanan di gerbang.
Meskipun pintunya terbuka, gerendelnya menonjol keluar, dan bisa membuat yang lewat pintu itu menabrak atau bajunya tersangkut grendel.
Dia geser gerendel ke posisi yang benar, menutup pintu dan masuk menuju kantor.
Di kedua sisi jalan dia lihat tanaman bunga yang indah.
Tapi ada air mengalir dari selang dan tak ada seorang pun disekitar situ. Air meluap ke jalan setapak.
Diangkatnya selang dan diletakkannya di dekat salah satu tanaman dan melanjutkan kembali langkahnya.
Tak ada seorang pun di area resepsionis.
Namun, ada petunjuk bahwa wawancara di lantai dua. Dia perlahan menaiki tangga. Lampu yang dinyalakan semalam masih menyala, padahal sudah pukul 10 pagi.
Peringatan ayahnya terngiang di telinganya :
"Mengapa kamu meninggalkan ruangan tanpa mematikan lampu ?"
Dia merasa agak jengkel oleh pikiran itu, namun dia tetap mencari saklar dan mematikan lampu.
Di lantai atas di aula besar dia lihat banyak calon duduk menunggu giliran.
Melihat banyaknya pelamar, dia bertanya-tanya, apakah masih ada peluang baginya untuk diterima ?
Diapun menuju aula dengan sedikit gentar dan menginjak karpet dekat pintu bertuliskan "Selamat Datang"
Diperhatikannya bahwa karpet itu terbalik. Spontan saja dia betulkan, walau dengan sedikit kesal.
Dilihatnya di beberapa baris di depan banyak yang menunggu giliran, sedangkan barisan belakang kosong.
Terdengar suara kipas angin, dimatikanya kipas yang tidak dimanfaatkan dan duduk di salah satu kursi yang kosong.
Banyak pria memasuki ruang wawancara dan segera pergi dari pintu lain.
Sehingga tak mungkin ada yang bisa menebak apa yang ditanyakan dalam wawancara.
Tibalah gilirannya, dia masuk dan berdiri di hadapan pewawancara dengan agak gemetar dan pesimis.
Sesampainya di depan meja, pewawancara langsung mengambil sertifikat, dan tanpa bertanya langsung berkata :
"Kapan Anda bisa mulai bekerja ?"
Dia terkejut dan berpikir : "Apakah ini pertanyaan jebakan, atau tanda bahwa telah diterima untuk bekerja disitu ?"
Dia bingung.....
"Apa yang Anda pikirkan ?" tanya sang boss lalu melanjutkan :
"Kami tidak mengajukan pertanyaan kepada siapa pun di sini.
Sebab hanya dengan mengajukan beberapa pertanyaan, kami tak akan dapat menilai siapa pun.
Tes kami adalah untuk menilai sikap orang tersebut.
Kami melakukan tes tertentu berdasarkan sikap para calon.
Kami mengamati setiap orang melalui CCTV, apa saja yg dilakukannya ketika melihat gerendel di pintu, selang air yang mengalir, keset "Selamat Datang", kipas atau lampu yang tak perlu.
Anda satu-satunya yang melakukan.
Itu sebabnya kami memutuskan untuk memilih Anda !”
Hatinya terharu, dia ingat ayahnya.
Dia yg selalu merasa jengkel terhadap disiplin dan omelan ibu ayahnya.
Kini dia menyadari bahwa justru omelan dan disiplin yg ditanamkan orang tuanyalah yang membuatnya diterima pada perusahaan yang diinginkannya.
Kekesalan dan kemarahannya pada ayahnya seketika sirna.
Hanya Anda satu-satunya yang melakukan apa yang kami harapkan dari seorang manajer, maka kami putuskan menerima Anda bekerja disini.
Ayah ! Maafkan anakmu, bisiknya dalam hati penuh rasa haru dan bersyukur.
Dia akan minta maaf kepada ayahnya, dia akan ajak ayahnya melihat tempat kerjanya.
Dia pulang ke rumah dengan bahagia.
Apapun yang orang tua katakan pada anaknya, adalah demi kebaikan anak-anak itu sendiri, untuk menyiapkan masa depan yang baik !
"Batu karang tak akan menjadi patung yang indah bernilai tinggi, jika tak dapat menahan rasa sakit saat pahat bekerja memotongnya".
Untuk menjadi pribadi yang indah, kita perlu menerima dan mematuhi nasehat yang baik.
Kebiasaan baik akan muncul dari perilaku buruk yang dipahat dan dibuang dari diri kita.
Ibu menggendong anak di pinggangnya untuk memeluk, memberi makan dan untuk membuatnya tidur.
Tetapi ayah mengangkat anak dan mendudukkan di pundaknya, untuk membuatnya melihat dunia yang tidak bisa dilihat anaknya.
Ayah dan ibu adalah *pahlawan*, yang kasih sayangnya layaknya guru yang mendampingi anak sepanjang kehidupan.
Perlakukanlah orangtua sebaik-baiknya, agar jadi contoh dan bimbingan dari generasi ke generasi, yang menerima estafet kehidupan.
Komentar
Posting Komentar